Indirect Reports and Pragmatics: Interdisciplinary Studies

این جلد یک مرور کلی از تفکر فعلی در مورد گزارش‌های غیرمستقیم به خواننده ارائه می‌دهد. مشارکت کنندگان پژوهشگران برجسته ای از حوزه های فلسفه زبان، زبان شناسی نظری و نظریه ارتباطات هستند که به پرسش های این موضوع مهم پاسخ می دهند. این حوزه مهیج بحث و جدل تاکنون بیشتر از منظر فلسفه مورد بررسی قرار گرفته است. این جلد دیدگاه‌های معناشناسی، تحلیل مکالمه و زبان‌شناسی اجتماعی را اضافه می‌کند.

نویسندگان به موضوعاتی مانند موضوع مینیمالیسم معنایی در مقابل زمینه گرایی رادیکال، نسبت دادن مسئولیت به شیوه های ارائه مرتبط با عبارات اسمی و نحوه تشخیص مسئولیت گزارشگر غیرمستقیم از گوینده اصلی می پردازند. مسئوليت. آنها همچنین ارتباط بین گزارش غیرمستقیم و نقل قول مستقیم را بررسی می کنند. واضح است که گزارش غیرمستقیم تأثیری بر بحث معناشناسی/عمل شناسی دارد، با این حال، مناقشه زیادی در مورد «آنچه گفته می‌شود» وجود دارد، آیا این یک شکل منطقی معنایی حداقلی (که با اشباع ضمایر غنی شده است) یا یک شکل منطقی بسیار غنی‌تر و کاملاً متنی است. این موضوع از چند جهت مورد بحث قرار خواهد گرفت. بسیاری از نویسندگان زمینه گرا هستند و این بحث نیاز به در نظر گرفتن زمینه را هنگام پرداختن به گزارش های غیرمستقیم، هم با زمینه گفتار اصلی و هم زمینه گزارش، نشان می دهد. جالب است که ببینیم چگونه نشانه‌ها و سرنخ‌های غنی می‌توانند پیام گزارش‌شده را به‌طور بنیادی تغییر دهند و نیروی غیرکلامی را به خود اختصاص دهند و چگونه می‌توان آنها را برای تشخیص چندین صدا در گفتار بسیج کرد. جدا کردن صدای گوینده گزارش‌دهنده از گوینده گزارش‌شده بر اساس سرنخ‌های زمینه‌ای غنی، موضوع مهمی است که نظریه عمل‌گرایانه باید با آن مقابله کند. مقاله‌هایی که در مورد موضوع توهین‌آمیز هستند، نور جدیدی را به موضوع جداسازی مسئولیت در گزارش‌های غیرمستقیم می‌آورند، در حالی که سایر مقالات به لحاظ نظری جهت‌گیری دارند و به مشکلات عمیق در فلسفه و معرفت‌شناسی می‌پردازند.

This volume offers the reader a singular overview of current thinking on indirect reports. The contributors are eminent researchers from the fields of philosophy of language, theoretical linguistics and communication theory, who answer questions on this important issue. This exciting area of controversy has until now mostly been treated from the viewpoint of philosophy. This volume adds the views from semantics, conversation analysis and sociolinguistics.

Authors address matters such as the issue of semantic minimalism vs. radical contextualism, the attribution of responsibility for the modes of presentation associated with Noun Phrases and how to distinguish the indirect reporter’s responsibility from the original speaker’s responsibility. They also explore the connection between indirect reporting and direct quoting. Clearly indirect reporting has some bearing on the semantics/pragmatics debate, however, there is much controversy on “what is said”, whether this is a minimal semantic logical form (enriched by saturating pronominals) or a much richer and fully contextualized logical form. This issue will be discussed from several angles. Many of the authors are contextualists and the discussion brings out the need to take context into account when one deals with indirect reports, both the context of the original utterance and the context of the report. It is interesting to see how rich cues and clues can radically transform the reported message, assigning illocutionary force and how they can be mobilized to distinguish several voices in the utterance. Decoupling the voice of the reporting speaker from that of the reported speaker on the basis of rich contextual clues is an important issue that pragmatic theory has to tackle. Articles on the issue of slurs will bring new light to the issue of decoupling responsibility in indirect reporting, while others are theoretically oriented and deal with deep problems in philosophy and epistemology.