Speech Rhythm in Varieties of English: Evidence from Educated Indian English and British English

این کتاب به این سؤال می‌پردازد که آیا انگلیسی آموزش‌دیده هندی از دو منظر: تولید و ادراک، زمان‌بندی هجا بیشتری نسبت به انگلیسی بریتانیایی دارد. تصور می‌شود که بسیاری از انواع زبان انگلیسی پس از استعمار، که عمدتاً به عنوان زبان دوم در کشورهایی مانند هند، نیجریه و فیلیپین صحبت می‌شود، دارای ریتم زمان‌بندی هجا هستند، در حالی که انواع زبان اول مانند انگلیسی بریتانیایی به عنوان استرس‌زا شناخته می‌شوند. زمان بندی شده در حالی که مطالعات قبلی عمدتاً بر یک همبستگی آکوستیک منفرد از ریتم گفتار، معمولاً مدت زمان تکیه داشتند، نویسنده یک رویکرد چند بعدی را برای تولید ریتم گفتار پیشنهاد می‌کند که همبستگی‌های صوتی مختلف را در نظر می‌گیرد. نتایج نشان می‌دهد که این دو واریته با توجه به تعدادی از ابعاد، مانند مدت زمان، صدا، شدت، بلندی صدا، گام و درج توقف گلوتال متفاوت هستند. بخش دوم این مطالعه به این سوال می پردازد که آیا تفاوت در ریتم گفتار بین انگلیسی هندی و بریتانیایی از نظر ادراکی مرتبط است، بر اساس درک و آزمایش های تشخیص گویش. نتایج نشان می‌دهد که گویندگان به طور کلی ریتم تنوع خود را قابل درک‌تر می‌دانند و شنوندگان می‌توانند بر اساس تفاوت‌های ریتم گفتار، تشخیص دهند که یک گوینده از کدام تنوع استفاده می‌کند.

This book addresses the question whether Educated Indian English is more syllable-timed than British English from two standpoints: production and perception. Many post-colonial varieties of English, which are mostly spoken as a second language in countries such as India, Nigeria and the Philippines, are thought to have a syllable-timed rhythm, whereas first language varieties such as British English are characterized as being stress-timed. While previous studies mostly relied on a single acoustic correlate of speech rhythm, usually duration, the author proposes a multidimensional approach to the production of speech rhythm that takes into account various acoustic correlates. The results reveal that the two varieties differ with regard to a number of dimensions, such as duration, sonority, intensity, loudness, pitch and glottal stop insertion. The second part of the study addresses the question whether the difference in speech rhythm between Indian and British English is perceptually relevant, based on intelligibility and dialect discrimination experiments. The results reveal that speakers generally find the rhythm of their own variety more intelligible and that listeners can identify which variety a speaker is using on the basis of differences in speech rhythm.