British Aestheticism and the Urban Working Classes, 1870–1900: Beauty for the People

این مطالعه فرهنگی وابستگی متقابل بین زیبایی‌شناسی بریتانیا و جنبش‌های رفرم ​​اجتماعی اواخر ویکتوریایی را نشان می‌دهد. به دنبال مربی خود جان راسکین که به قدرت هنر برای متمدن کردن فقرا اعتقاد داشت، نیکوکاران فرهنگی دین زیبایی را تبلیغ کردند و از طرح‌های عملی برای اصلاح مسکن، آموزش دانشگاه در شهرک‌سازی، افتتاح موزه یکشنبه و احیای عالی انگلیکان حمایت کردند. اگرچه زیبایی‌شناسان میسیونری تابع بازنمایی‌های دوسوگرایانه، حتی طنزآمیز رمان‌نویس بودند، اما با این وجود، یک شبکه اجتماعی تأثیرگذار را تشکیل می‌دادند که جوامع هنری را با اهداف سیاسی و لابی‌های سیاسی را با حساسیت زیبایی‌شناختی آغشته می‌کرد.

This cultural study reveals the interdependence between British Aestheticism and late-Victorian social-reform movements. Following their mentor John Ruskin who believed in art's power to civilize the poor, cultural philanthropists promulgated a Religion of Beauty as they advocated practical schemes for tenement reform, university-settlement education, Sunday museum opening, and High Anglican revival. Although subject to novelist's ambivalent, even satirical, representations, missionary aesthetes nevertheless constituted an influential social network, imbuing fin-de-siecle artistic communities with political purpose and political lobbies with aesthetic sensibility.