International Relations in Uncommon Places: Indigeneity, Cosmology, and the Limits of International Theory

ادعای اصلی ارائه شده در این کتاب این است که روابط بین الملل انضباطی (IR) هم به عنوان یک رویه پیشرفته استعماری و هم یک موضوع پسااستعماری قابل شناسایی است. مشکل آغازین در اینجا مربوط به کمبود نسبی IR انضباطی به مردم بومی، دانش آنها، و روش های متمایز شناخت است که آنها را تضمین می کند. این کتاب با بررسی این موضوع آغاز می‌شود که چگونه IR بسیاری از روایت‌های توانمند استعمار در قاره آمریکا را درونی کرده است، که بیش از همه در عدم توجه به مردم بومی آشکار شده است. اساساً، IR به عنوان مجرای برای آنچه نویسنده آن را «هژمونولوگ» جامعه مسلط می‌خواند خوانده می‌شود: صدای هژمونیک آگاه غربی که به دلیل ادعاهای جهان‌شمولی خود، دانش خود را به استثنای دیگران بیان می‌کند.

The central claim developed in this book is that disciplinary International Relations (IR) is identifiable as both an advanced colonial practice and a postcolonial subject. The starting problematic here issues from disciplinary IR's relative dearth of attention to indigenous peoples, their knowledges, and the distinctive ways of knowing that underwrite them. The book begins by exploring how IR has internalized many of the enabling narratives of colonialism in the Americas, evinced most tellingly in its failure to take notice of indigenous peoples. More fundamentally, IR is read as a conduit for what the author terms the 'hegemonologue' of the dominating society: a knowing hegemonic Western voice that, owing to its universalist pretensions, speaks its knowledge to the exclusion of all others.