German Idealism and the Jew: The Inner Anti-Semitism of Philosophy and German Jewish Responses

در ایدئالیسم آلمانی و یهودی، مایکل ماک ریشه های عمیق یهودی ستیزی را در سنت فلسفی آلمانی آشکار می کند. در حالی که بسیاری یهودی ستیزی آلمانی را واکنشی علیه فلسفه روشنگری خوانده اند، مک در عوض معتقد است که بازتعریف یهودیان به عنوان دیگران غیرمنطقی و شرقی، سنگ بنای ایده آلیسم آلمانی، از جمله برداشت کانت از عقل جهانی را تشکیل می دهد.

مک با ارائه اولین گزارش تحلیلی از ارتباط بین یهودستیزی و فلسفه، کاوش خود را با نشان دادن اینکه چگونه متفکران بنیادی سنت ایده آلیست آلمانی - کانت، هگل، و از طریق آنها، فویرباخ و واگنر - استدلال کردند که جهان انسانی باید وعده‌هایی را که با تصور از بهشت ​​اخروی داده شده است، اجرا و اجرا کنید. اما فلسفه‌های مربوط به آنها همگی بر این باور بود که دنیوی ناتوان از تبدیل خود به این آرمان اخروی است. مک استدلال می کند که برای تطبیق این قیاس ناپذیری، فیلسوفان ساختاری از یهودیان به عنوان نمادی از «دنیایی» ایجاد کردند که مانع از توسعه یک بدنه سیاسی شد و به عنوان ورقه ای برای استقلال و عقلانیت کانتی عمل کرد.

در در بخش دوم، مک بررسی می‌کند که موزس مندلسون، هاینریش هاینه، فرانتس روزنزوایگ و فروید، در میان دیگران، چگونه با آلمانی و یهودی بودن دست و پنجه نرم کردند. هر متفکری فلسفه‌های کانت و هگل را به درجات مختلف می‌پذیرفت، در حالی که به طور همزمان یهودی‌ستیزی را نقد می‌کرد تا مفهوم مدرن یهودی را از معنای روشن‌فکر بودن توسعه دهد - مفهومی که تفاوت اساسی با کانت، هگل، فوئرباخ داشت. و واگنر این کتاب با بیان ناگفته‌های فلسفه آلمانی، درک ما از آن را عمیقاً تغییر می‌دهد.

In German Idealism and the Jew, Michael Mack uncovers the deep roots of anti-Semitism in the German philosophical tradition. While many have read German anti-Semitism as a reaction against Enlightenment philosophy, Mack instead contends that the redefinition of the Jews as irrational, oriental Others forms the very cornerstone of German idealism, including Kant's conception of universal reason.

Offering the first analytical account of the connection between anti-Semitism and philosophy, Mack begins his exploration by showing how the fundamental thinkers in the German idealist tradition—Kant, Hegel, and, through them, Feuerbach and Wagner—argued that the human world should perform and enact the promises held out by a conception of an otherworldly heaven. But their respective philosophies all ran aground on the belief that the worldly proved incapable of transforming itself into this otherworldly ideal. To reconcile this incommensurability, Mack argues, philosophers created a construction of Jews as symbolic of the "worldliness" that hindered the development of a body politic and that served as a foil to Kantian autonomy and rationality.

In the second part, Mack examines how Moses Mendelssohn, Heinrich Heine, Franz Rosenzweig, and Freud, among others, grappled with being both German and Jewish. Each thinker accepted the philosophies of Kant and Hegel, in varying degrees, while simultaneously critiquing anti-Semitism in order to develop the modern Jewish notion of what it meant to be enlightened—a concept that differed substantially from that of Kant, Hegel, Feuerbach, and Wagner. By speaking the unspoken in German philosophy, this book profoundly reshapes our understanding of it.