William Ockham 2 Vol. Set

ویلیام اوکهام احتمالا بدنام ترین و پر سوءتفاهم ترین فیلسوف قرون وسطی متأخر است. اوکهام که توسط جان لوترل، رئیس سابق دانشگاه آکسفورد، به تدریس آموزه های بدعت آمیز متهم شده بود، توسط پاپ جان بیست و دوم به آوینیون احضار شد و در نهایت تحت حمایت لوئیس باواریا زندگی کرد. با این حال، با آکویناس و اسکاتوس، او در میان سه فیلسوف بزرگ آن دوره باقی می‌ماند.

این مطالعه برجسته، گزارشی روشن و مختصر از مواضع فلسفی اوکام (هستی‌شناسی، منطق، معرفت‌شناسی و فلسفه طبیعی) ارائه می‌کند. همراه با استدلال برای آنها. سپس نشان می‌دهد که چگونه اختلافات الهیاتی اوکام با برجسته‌ترین پیشینیانش نتیجه منطقی تفاوت‌های فلسفی اساسی است. به گفته مرلین مک‌کورد آدامز، اوکام به‌عنوان یک ارسطویی فرانسیسکن ظاهر می‌شود که از نظر فلسفی و مذهبی بسیار محافظه‌کارتر از آن چیزی است که معمولاً تصور می‌شود. آدامز این ایده را به چالش می‌کشد که اسم‌گرایی و تقلیل‌های هستی‌شناختی اوکام به سوبژکتیویسم در متافیزیک، معرفت‌شناسی او به شک‌گرایی، نظریه علیت او به پیوند ثابت هیومی یا به گاه گرایی منجر می‌شود. به همین ترتیب، آدامز این تصور را رد می کند که آموزه های فلسفی اوکام به دیدگاه های بدعت آمیز در الهیات منتهی می شود، یا اینکه اصرار او بر آزادی الهی منجر به خودسری و هوسبازی در اخلاق می شود. اگرچه تمرکز اصلی او روی اوکهام است، مک آدامز مواضع خود را با مواضع آکویناس، اسکاتوس، هنری گنت و دیگران مقایسه و مقایسه می کند. ویلیام اوکهام برای فیلسوفان شروعی عالی به مسائل و چارچوب نظری اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم است.

William Ockham is probably the most notorious and most widely misunderstood philosopher of the later Middle Ages. Accused by John Lutterell, the former chancellor of Oxford University, of teaching heretical doctrines, Ockham was summoned to Avignon by Pope John XXII and eventually lived under the protection of Louis of Bavaria. Yet, with Aquinas and Scotus, he remains among the three greatest philosophers of the period.

This landmark study offers a clear and concise account of Ockham’s philosophical positions (his ontology, logic, epistemology, and natural philosophy), along with the arguments for them. It then shows how Ockham’s theological disagreements with his most eminent predecessors are a logical consequence of underlying philosophical differences. According to Marilyn McCord Adams, Ockham emerges as a Franciscan Aristotelian, much more philosophically and religiously conservative than commonly supposed. Adams challenges the notions that Ockham’s nominalism and ontological reductions lead to subjectivism in metaphysics, his epistemology to skepticism, his theory of causality to Humean constant conjunction or to occasionalism. Likewise, Adams rejects the notion that Ockham’s philosophical doctrines lead to heretical views in theology, or that his insistence on divine freedom leads to arbitrariness and caprice in ethics. Although her primary focus is on Ockham, McAdams compares and contrasts his positions with those of Aquinas, Scotus, Henry of Ghent, among others. William Ockham constitutes an excellent initiation for philosophers into the problems and theoretical framework of the late thirteenth and early fourteenth centuries.