An Architectonic for Science: The Structuralist Program

این کتاب از هشت سال همکاری نزدیک بین نویسندگانش رشد کرده است. از همان ابتدا تصمیم گرفتیم که محتوای آن نتیجه یک تلاش واقعاً مشترک باشد. یعنی ما بخش هایی از متن برنامه ریزی شده را برای هر یک از ما \"توزیع\" نکردیم. برعکس، ما به این نکته اشاره کردیم که هر پاراگراف منفرد محصول یک بازتاب مشترک باشد. کار تیمی واقعی در فلسفه مانند سایر رشته های دانشگاهی معمول نیست. با این حال، ما فکر می کنیم که این بیشتر به دلیل ویژگی خاص فیلسوفان است تا ماهیت موضوع آنها. همکاری نزدیک با نتایج مثبت به همان اندازه که می تواند پاداش دهنده باشد، اما ممکن است اجرای آن نیز بسیار دشوار باشد. در مورد ما، بخشی از مشکلات ناشی از جدایی صرفاً جغرافیایی بود. این امر باعث تأخیر نامعلومی در هماهنگی کار شد. اما بیشتر از این، با گذشت زمان، انباشت نتایج و ایده های خاص از توانایی ما برای جا دادن آنها در یک وحدت ارگانیک فراتر رفت. سبک‌های مختلف نمایش، روش‌های مختلف رسمی‌سازی، سطوح مختلف پیچیدگی به طور همزمان در یک نسخه خطی حجیم وجود داشت که کاملاً غیرقابل مدیریت شده بود. به‌ویژه، بخشی از متن به زبان نظریه مقوله‌بندی شده بود و ایده‌هایی با ماهیت نسبتاً انتزاعی را به کار می‌برد، در حالی که بخشی دیگر به سبک مرسوم‌تر نظریه مجموعه‌ها، با تأکید بر شهود و انضمام توضیح داده شد.

This book has grown out of eight years of close collaboration among its authors. From the very beginning we decided that its content should come out as the result of a truly common effort. That is, we did not "distribute" parts of the text planned to each one of us. On the contrary, we made a point that each single paragraph be the product of a common reflection. Genuine team-work is not as usual in philosophy as it is in other academic disciplines. We think, however, that this is more due to the idiosyncrasy of philosophers than to the nature of their subject. Close collaboration with positive results is as rewarding as anything can be, but it may also prove to be quite difficult to implement. In our case, part of the difficulties came from purely geographic separation. This caused unsuspected delays in coordinating the work. But more than this, as time passed, the accumulation of particular results and ideas outran our ability to fit them into an organic unity. Different styles of exposition, different ways of formalization, different levels of complexity were simultaneously present in a voluminous manuscript that had become completely unmanageable. In particular, a portion of the text had been conceived in the language of category theory and employed ideas of a rather abstract nature, while another part was expounded in the more conventional set-theoretic style, stressing intui­ tivity and concreteness.