Semiotics of Happiness: Rhetorical Beginnings of a Public Problem

نشانه شناسی شادی ظهور "خوشبختی" (و اصطلاحات ماهواره ای مختلف آن) را به عنوان یک نشانه شناسی اجتماعی و سیاسی بررسی می کند و منشأ آن را در ایالات متحده بررسی می کند و متعاقباً در بریتانیا و سراسر جهان گسترش می یابد. کره زمین

این تحقیق نقطه شروع خود را توسعه بحث در مورد شادی در روزنامه های بریتانیا می داند که در آن طرفداران متعهد شروع به ادعا کردند که "علم شادی" جدیدی کشف شده است و از طرف آن برای تغییر اجتماعی و سیاسی استدلال می کنند. . فراولی از طریق تحلیل عمیق لفاظی نوشتاری و بصری و فعالیت‌های متعاقب این «مدعی‌سازان» تأثیرگذار، استدلال می‌کند که شادی به یک موضوع سیاسی جدی تبدیل شده است، نه به دلیل ناخشنودی فزاینده در جامعه و نه به دلیل تقاضای «در میدان» برای دانش جدید در مورد آن، بلکه بیشتر به این دلیل است که «خودی‌های» با نفوذ و متعهد این موضوع را در لحظه‌ای فرهنگی مطرح کردند، زمانی که مشکلاتی که از نظر عاطفی به‌ویژه تأثیرگذار بودند، احتمالاً تأثیرگذار بودند.

برآمده از تجزیه و تحلیل، مشاهده است. که اگرچه به ظاهر مثبت و سبک دلانه است، اما نگرانی در مورد شادی تلویحاً مدل «آسیب پذیری» عملکرد انسان را تأیید می کند، اخلاق کم توقعات را تشویق می کند، و علی رغم زبان رادیکالی که برای توصیف آن استفاده می شود، در نهایت محافظه کارانه و ایده آل است. به عصر "بدون جایگزین" (برای سرمایه داری).

The Semiotics of Happiness examines the rise of 'happiness' (and its various satellite terminologies) as a social and political semiotic, exploring its origins in the US and subsequent spread into the UK and across the globe.

The research takes as its starting point the development of discussions about happiness in UK newspapers in which dedicated advocates began to claim that anew 'science of happiness' had been discovered and argued for social and political change on its behalf. Through an in-depth analysis of the written and visual rhetoric and subsequent activities of these influential 'claims-makers', Frawley argues that happiness became a serious political issue not because of a growing unhappiness in society nor a demand 'on the ground' for new knowledge about it, but rather because influential and dedicated 'insiders' took the issue on at a cultural moment when problems cast in emotional terms were particularly likely to make an impact.

Emerging from the analysis is the observation that, while apparently positive and light-hearted, the concern with happiness implicitly affirms a 'vulnerability' model of human functioning, encourages a morality of low expectations, and in spite of the radical language used to describe it, is ultimately conservative and ideally suited to an era of 'no alternative' (to capitalism).